Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej PTTK

Vademecum Górskie COTG PTTK

>> Regulamin << >> Jak zostać współautorem Vademecum <<

Treść hasła:

lub wybierz interesujacą cię literę

Trójgarb schronisko:

Schronisko Bacówka PTTK pod Trógarbem

Trójgarb

W zachodniej części Gór Wałbrzyskich położona jest góra Trójgarb (778 m). Blisko do niej mają mieszkańcy Szczawna Zdroju, Boguszowa-Gorców, czy nawet Kamiennej Góry.

Trójwierzchołkowe wzniesienie jest dzięki swemu kształtowi jednym z rozpoznawalnych z daleka obiektów w górach Polski, Przylegają do niego tereny zurbanizowane: wsie Stare Bogaczowice

od północy, Witków i Gostków od zachodu, Jabłów od południa, Struga i Lubomin od wschodu. Przy szlaku turystycznym z Lubomina na Trójgarb znajduje się schronisko PTTK „Bacówka pod Trójgarbem”.

Nie jest ono pierwszym obiektem turystycznym w masywie góry. Około połowy XIX wieku na szczycie powstało schronisko Sattelwaldbaude. Działało do drugiej wojny światowej, kiedy to zostało zdewastowane. Jeszcze przewodnik turystyczny z 1955 r. mówił o nim jako o małym, zrujnowanym schronisku. Oprócz schroniska na szczycie przed 1882 r. zbudowano drewnianą wieżę widokową, którą wspomniany przewodnik wzmiankował jako istniejącą. Później i ona uległa zniszczeniu.

W zapomnieniu Trójgarb pozostał przez kilka dziesięcioleci. Dopiero utworzenie w 1975 r. województwa wałbrzyskiego ośmieliło lokalnych działaczy, by realniej uwzględnili górę w swoich zamiarach. Właśnie w 1975 r. zespół do spraw zagospodarowania turystycznego przy Zarządzie Wojewódzkim PTTK w Wałbrzychu zaplanował, a Zarząd Główny PTTK zaakceptował plany, że w nowym województwie w latach 1976–1980 powstanie 8 lub 10 bacówek – małych schronisk, lansowanych przez krakowskich działaczy Towarzystwa. Jedna z bacówek zlokalizowana miała być w rejonie Trójgarbu.

Budowa

Pod górą Trójgarb zaczęto projektowany obiekt wznosić w jesienią 1977 r. Bliskość gęsto zaludnionego Zagłębia Wałbrzyskiego mogła wskazywać, że będzie to miejsce chętnie odwiedzane przez wałbrzyszan. Kilkaset metrów od miejsca wybranego na budowę przebiega droga wojewódzka, ze Świebodzic w stronę Kamiennej Góry.

Nadzór autorski nad budową należał do Biura Projektów i Usług Technicznych Budownictwa Uzdrowiskowego „Balneoprojekt” w Warszawie, oddział we Wrocławiu. Na życzenie inwestora do typowej dokumentacji bacówki dodano taras i znacznie rozszerzono część gastronomiczną. Budową zajął się Zakład Remontowo-Budowalny PTTK z Kowar, słynący z niesolidnej roboty. Podmurówkę obiektu wykonano w 1977 r., następnie postawiono stalowy szkielet obiektu, którego piętra miały być drewniane. W Polsce nastał kryzys i roboty przerwano. Wznowiono je w 1981 r. Problemem dla wykonawców co roku były zmiany cen urzędowych materiałów stosowanych podczas budowy. Do tego zginęły dzienniki budowy.

Budowę zakończono wreszcie 9 lat po rozpoczęciu. Nim do tego doszło, Zarząd Główny PTTK zlikwidował ZR-B Kowary w 1985 r., zobowiązując go jednocześnie do zakończenia prac. W czerwcu 1985 r. likwidator przekazał obiekt posiadający sporo usterek i niedoróbek.

fot. A. Mateusiak

Po otwarciu

W Światowy Dzień Turystyki, 27 września 1986 r., postanowiono bacówkę udostępnić turystom. Zamiast planowanych 2 lat, budowa trwała kilkakrotnie dłużej, a koszt z szacowanych 5 milionów złotych, wzrósł ponad jedenastokrotnie. Turyści otrzymali schronisko z 28 miejscami noclegowymi w 7 pokojach, mieszczących od 2 do 7 łóżek. Pokoje zlokalizowano na piętrach, natomiast na dole urządzono salę jadalną i bufet na 48 miejsc. Na przyległym tarasie mogło się pomieścić drugie tyle konsumentów. Uregulowano także fragment potoku Czyżynka, płynącego koło bacówki.

Pierwszym kierownikiem obiektu został Bogdan Cichoński. Budynek należał do OZGT PTTK ze Szczawna Zdroju. Niestety już kilka dni po otwarciu, 1 października 1986 r., zapadła decyzja o zamknięciu obiektu. Domagała się tego straż pożarna. Trzeba było wybudować dodatkowo m.in. drabinki ewakuacyjne z balkonów i założyć czujniki. Zimą 1986/1987 obiekt był ogrzewany, ale nie przyjmował na noclegi. Odwiedził go nawet zainteresowany sprawą wojewoda wałbrzyski Władysław Piotrowski, który obiecał poprzeć sprawę. W efekcie dopiero rok po oficjalnym otwarciu bacówka mogła znowu przyjmować turystów na noclegi.

Jednak ajenci zaczęli szybko się zmieniać. Problemem były wygórowane opłaty, jakie życzył sobie Okręgowy Zespół Gospodarki Turystycznej PTTK w Szczawnie Zdroju. Cichońskiego zastąpili Anna i Wojciech Burak, ale i oni wytrwali tylko do października 1989 r. Po nich obiekt w ajencję wzięła od listopada 1989 r. Krystyna Krawczyk, która zrezygnowała po trzech miesiącach. W kwietniu 1990 r. bacówka była zamknięta.

Wtedy to sprawy w swoje ręce postanowił wziąć Jerzy Michalski, który jako jedyny stanął do przetargu. Poprzednio był on pracownikiem kopalni. Podpisał umowę na rok, zatrudnił trzy osoby. Niestety nie było mu dane wytrwać na tym stanowisku i nie był on ostatnim gospodarzem obiektu w 1990 r. Szóstym ajentem jesienią 1990 r. został Andrzej Polewczuk. Już wtedy okazało się, że trzeba przeprowadzić remont wodociągu i centralnego ogrzewania.

Plenery

Wielokrotne zmiany ajentów w pierwszych latach istnienia bacówki były zapewne pochodną trudnej sytuacji ekonomicznej Dolnego Śląska i regresu w turystyce górskiej. Bacówka, zamiast służyć głównie turystom plecakowym, stała się miejscem sobotnio-niedzielnych wypadów. Organizowano tutaj także m.in. plenery malarskie dla studentów Studium Nauczycielskiego ze Świdnicy. Spełniając oczekiwania przeważającej ilości gości w 1990 r. zdecydowano się utwardzić kilkusetmetrowej długości podjazd pod budynek od szosy w Lubominie. Za to z myślą o turystach indywidualnych wyznakowano w 1989 r. nowy szlak zielony z Trójgarbu na Chełmiec, przebiegający tuż przy bacówce.

opr: Tomasz Rzeczycki

Źródła i literatura:

S. Lenartowicz – Wycieczki z Wałbrzycha, Szczawna Zdroju i okolicznych wczasowisk, Warszawa 1955

J. Potocki – Rozwój zagospodarowania turystycznego Sudetów od połowy XIX wieku do II wojny światowej, Jelenia Góra 2004

J. Potocki – Z Trójgarbu na Chełmiec, „Karkonosz” nr 5, Wrocław 1991, s. 187-189

„Gościniec” nr 9 (202), wrzesień 1986, s. 4

„Nowiny Jeleniogórskie” nr 16 (1376), 17.4.1985, s. 12

„Trybuna Wałbrzyska” nr 42 (1064), 21–27.10.1975, s. 4; nr 49 (1636), 9–15.12.1986, s. 8; nr 19 (1658), 12–18.5.1987, s. 6; nr 28 (1771), 11–17.7.1989, s. 7; nr 40 (1783), 3–9.10.1989, s. 8; nr 5 (1800), 30.1–6.2.1990, s. 2; nr 27 (1822), 3–9.7.1990, s. 14; nr 48 (1843), 27.11–3.12.1990, s. 5

COTG PTTK i autorzy vademecum wyrażają zgodę na wszelkie powielanie zasobów Vademecum pod warunkiem przytoczenia źródła i autora.

Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej PTTK
31-010 Kraków,
ul. Jagiellońska 6
tel.: 12 422 28 40
e-mail: poczta@cotg.pttk.pl

Katalog Centralnej Biblioteki Górskiej PTTK